سن جدا کردن اتاق خواب کودک و آماده کردن مرحله به مرحله کودک برای تنهایی خوابیدن
در این مطلب، قصد داریم درباره سن جدا کردن اتاق خواب کودک و مراحلی صحبت کنیم که به تنهایی خوابیدن بچهها کمک می‌کنند. اگر فرزندتان هنوز در رختخواب شما می‌خوابد و تصمیم دارید او را به اتاق خودش منتقل کنید، پیشنهاد می‌کنیم خواندن این مقاله را از دست ندهید.
بدون تردید، استراحت با فرزندتان در یک اتاق مشترک بسیاری از مشکلات‌تان را کاهش می‌‌دهد. بنابراین، احتمالا عجله‌ای ندارید او را به تنهایی خوابیدن تشویق کنید. وقتی کودک‌تان در کنارتان خوابیده است، آسان‌تر می‌توانید او را آرام کنید یا شیشه شیر را در اختیارش بگذارید. به این ترتیب، اصلا لازم نیست در تاریکی شب و با شنیدن صدای گریه بچه به سمت اتاقش بدوید؛ یا پس از برگشتن به رختخواب تلاش کنید تا دوباره خوابتان ببرد. با این حال، جدا کردن جای خواب کودک از مهم‌ترین عواملی است که به رشد شخصیت و استقلال او کمک کرده و زندگی زناشویی و خانوادگی شما را بهبود می‌بخشد.
آیا تنهایی خوابیدن برای نوزادان هم امکان‌پذیر است؟
آکادمی اطفال آمریکا به دلایل ایمنی توصیه می‌کند بچهها را حداقل تا ۶ ماهگی در اتاق خودتان بخوابانید. به این ترتیب، شما می‌توانید صدای گریه نوزاد را فورا بشنوید و اقدامات لازم را برای آرام کردنش به‌کار گیرید. در عین حال، با انجام این کار خطر سندروم مرگ ناگهانی نوزاد (SIDS) کاهش می‌یابد. با این حال، حدود ۷۰ درصد از والدین سراسر جهان پیش از یک‌سالگی اتاق خواب فرزندشان را جدا می‌کنند.
بهترین سن جدا کردن اتاق خواب کودک چه زمانی است؟
بیشتر کارشناسان توصیه می‌کنند از سن ۷-۶ ماهگی جدا کردن اتاق خواب کودک را در اولویت قرار دهید. چرا که پس از آن، نوزادان به‌تدریج با جزئیات محیط اطراف‌شان آشنا می‌شوند و ممکن است با تغییر مشکل داشته باشند. البته، افرادی هم وجود دارند که با این طرز فکر مخالفت می‌کنند.
براساس تحقیقات، در ۸ ماهگی بسیاری از نوزادان متوجه حضور والدین در اطراف‌شان می‌شوند و به این موضوع اهمیت می‌دهند. بنابراین، از این سن به بعد احتمالا تنهایی خوابیدن برایشان دشوارتر خواهد شد. به‌خصوص برای بچه‌هایی که روحیه حساس‌تری دارند، اضطراب ناشی از جدایی بسیار نگران‌کننده و استرس‌زاست.
ممکن است فرزندتان در برابر جدا کردن اتاق خواب واکنش نشان دهد و به آن اعتراض کند. نگران نباشید. اگر این اتفاق افتاد، توصیه می‌کنیم فورا به سراغش بروید؛ او را بردارید و به او دلداری دهید. مراقب باشید زیاد صحبت نکرده و خیلی ناز و نوازشش نکنید. در غیر این‌صورت، ناخودآگاه او را تشویق خواهید کرد که اعتراضش را تکرار کند. وقتی آرام شد با نهایت محبت او را به رختخوابش برگردانید. اگر دوباره سر و صدا کرد، او را بردارید. این روال را هر چقدر که لازم است تکرار کنید.
مراحل جدا کردن اتاق خواب کودک ۷-۶ ماهه
- یکی دو ماه قبل از جدا کردن اتاق کودک ۷-۶ ماهه سعی کنید زمان بیش‌تری را در اتاقش سپری کنید. طوری برنامه‌ریزی کنید که اوقات خوشی را در این مکان با هم بگذرانید. برای مثال، برایش آواز بخوانید؛ با او بازی کنید؛ او را در آغوش بگیرید؛ به آرامی تکانش بدهید؛ یا نوازشش کنید.
- دقت کنید که باید روال منظمی را برای ساعات قبل از خواب ایجاد کنید. برای مثال، می‌توانید لباسش را عوض کنید؛ یک موزیک آرامش‌بخش برایش پخش کنید؛ پستانک یا عروسک نرم و محبوبش را در دسترسش قرار دهید و این روال را هر شب به‌طور منظم تکرار کنید.
کودک خردسالم هنوز در رختخواب من می‌خوابد، چه باید بکنم؟
نگران نباشید، شما تنها نیستید. همان‌طور که پیش‌تر گفته شد، برخی از کارشناسان توصیه می‌کنند قبل از یک‌سالگی اتاق خواب کودک را جدا کنید. با وجود این، تعداد دیگری از متخصصان معتقدند تنهایی خوابیدن کودک به عوامل متعددی بستگی دارد و نمی‌توان برای این کار فرمول خاصی را ارائه داد. یعنی، به هر دلیلی ممکن است کودک‌تان تا مرحله خردسالی هم در کنار شما بخوابد. اگر جزو گروه دوم هستید، یادتان باشد این روند فقط می‌تواند تا سنین خردسالی کودک ادامه پیدا کند. یعنی، نهایتا در سن 3-4 سالگی باید فرزندتان را برای تنهایی خوابیدن آماده کنید. به این ترتیب، به تقویت حس استقلال‌طلبی او کمک کرده و حریم خصوصی خودتان را باز می‌یابید. خوب است بدانید، جدا کردن اتاق خواب کودک اقدام چندان ساده‌ای هم نیست. این کار باید طی مراحل خاص، با دقت، ثبات قدم و شکیبایی زیادی انجام گیرد.
مراحل آماده کردن کودک خردسال برای تنهایی خوابیدن چیست؟
۱. فضای اتاق خواب کودک را آرام کنید
تلویزیون، کامپیوتر و سایر وسایل الکترونیکی را از اتاق فرزندتان خارج کنید تا محیط مناسبی برای خواب ایجاد شود. در عین حال، روشن کردن یک چراغ‌خواب کوچک و کم‌نور هم می‌تواند در ایجاد آرامش تاثیرگذار باشد.
۲. یک روال منظم ایجاد کنید
فرزندتان را تشویق کنید قبل از خواب یک دوش فوری بگیرد؛ لباس خواب بپوشد؛ و مسواک بزند. برای جلوگیری از احساس طردشدگی و برای آن‌که نشان دهید دوستش دارید، مدتی قبل از خواب در اتاقش بمانید؛ برایش داستان بخوانید و کمکش کنید تا احساس امنیت کند. با انجام این کارها، فرزندتان از نظر ذهنی برای خوابیدن آماده می‌شود و اضطرابش کاهش پیدا می‌کند.
۳. در صورت لزوم از فرزندتان حمایت کنید
اغلب اوقات، تا زمانی‌که مادر یا پدر در اتاق کودک حضور دارد او درست مثل یک فرشته است و کم‌کم خوابش می‌گیرد. با این حال، به‌محض بیرون رفتن والدین صدای گریه و ناله او بلند می‌شود. ممکن است غیر منطقی به‌نظر برسد؛ با این حال، یکی از مهم‌ترین مراحل جدا کردن اتاق خواب کودک این است که حضورتان را تدریجا حذف کنید. یعنی، لازم است چند روز در کنارش بخوابید.
توجه داشته باشید، حضورتان باید تا جای ممکن خسته‌کننده بوده و به هیچ‌وجه نباید سرگرم‌کننده باشد. در غیر این‌صورت، پس از گذشت چند روز راضی به رفتن‌تان نخواهد شد. روی زمین در کنار تختخوابش دراز بکشید و سعی کنید اصلا به او توجه نکنید. یادتان باشد، حتی توجه منفی هم او را تشویق می‌کند این رفتار را تکرار کند. در هنگام خواب اصلا با فرزندتان درگیر نشوید. هر وقت بیدار شد و بی‌قراری کرد در نهایت آرامش و بدون جار و جنجال دوباره او را به رختخواب برگردانید. ممکن است کمی طول بکشد، با این حال نهایتا کودک عادت می‌کند به تنهایی در اتاق خودش بخوابد.
۴. حضورتان را به حداقل برسانید
پس از گذشت چند شب که در اتاقش خوابیدید، به‌تدریج حضورتان را کاهش دهید. یعنی، درست پس از آرام کردن فرزندتان از اتاق خارج شوید. بهتر است یک مبل راحت را در نزدیکی اتاق خواب کودک قرار دهید و چند شب را هم آن‌جا سپری کنید. معمولا بعد از ۱۰ روز شاهد پیشرفت بزرگی خواهید بود. یعنی، فرزندتان آرام می‌گیرد و می‌توانید به اتاق خودتان بروید و در رختخوابتان بخوابید.
۵. احساس امنیت را ایجاد کنید
احتمالا فرزند شما هم درست مانند سایر خردسالان از فکر غیبت‌تان یا از تصور هیولایی که در زیر تخت در کمین است، می‌ترسد و می‌تواند تا خود صبح بیدار بماند. بنابراین، لازم است از هر ترفندی برای ایجاد احساس آرامش و امنیت استفاده کنید. بعضی از روانشناسان عقیده دارند حضور موجودی دیگر در اتاق می‌تواند آرامش‌بخش باشد. بنابراین، می‌توانید یک تنگ ماهی نزدیک تختش بگذارید. در ضمن، در اختیار قرار دادن وسایلی مانند حیوانات عروسکی یا یک پتوی گرم و نرم می‌تواند احساس امنیت را در فرزندتان تقویت کند.
۶. عجله نکنید
بسیاری از والدین ترجیح می‌دهند فرزندشان را در رختخواب بگذارند و به او بگویند که بعد از مدتی برمی‌گردند تا به او سر بزنند. اگر شما هم از همین افراد هستید، لازم است به قول‌تان عمل کنید. اما برای برگشتن به اتاق فرزندتان عجله نکنید. از نظر کارشناسان بهتر است رفت‌وآمد به اتاق بچه را در بازه‌های زمانی ۵ تا ۱۰ دقیقه‌ای انجام دهید. اگر در فواصل زودتر از ۵ دقیقه برگردید، احتمالا بیدار خواهند شد. اما اگر خیلی صبر کنید هم ممکن است مضطرب و آشفته شوند و اعتمادشان را به شما از دست بدهند. این موضوع وضعیت را بدتر می‌کند.
۷. مقاومت کنید
اگر فرزندتان نیمه‌شب به رختخوابتان می‌آید، بدون تلف کردن وقت او را به اتاقش برگردانید. کافی است با نهایت ملایمت و قدرت به او بگویید: «باید توی رختخوابت بمونی.» مهم است هر بار قاطعیت نشان دهید و نرم نشوید. اگر تنها یک‌بار با او کنار بیایید و اجازه بدهید در اتاق‌تان بماند، یاد می‌گیرد با پافشاری و استمرار کافی می‌تواند به هدفش برسد.
۸. رفتار خوب شایسته پاداش است
همان‌قدر که لازم است گریه و زاری‌های کودک را نادیده بگیرید، مهم است به رفتار خوب پاداش بدهید. برای مثال، پس از گذراندن یک شب آرام به فرزندتان اجازه بدهید صبحانه یا لباسش را انتخاب کند. انجام این کار به آن‌ها کمک می‌کند طرز رفتارشان را با پاداش مرتبط کنند.
۹. در طول روز به فرزندتان توجه کنید
روانشناسان توصیه می‌کنند، در طول روز حداقل ۱۰ دقیقه را فقط به فرزندتان اختصاص دهید. در این مدت، با دقت کافی و بدون حواس‌پرتی به حرف‌هایش گوش کرده و به او محبت کنید. ممکن است انجام این کار، بی‌اهمیت به نظر برسد. با این حال، می‌تواند تفاوت زیادی را ایجاد کند.
سخن آخر
در این مطلب، سعی کردیم کلیه اطلاعات ضروری را درباره سن جدا کردن اتاق خواب کودک و آماده کردن مرحله به مرحله کودک برای تنهایی خوابیدن با شما به اشتراک بگذاریم. نظر شما چیست؟ شما از چه ترفندهایی استفاده می‌کنید؟ ممنون می‌شویم دیدگاه‌ها و تجربیات خود را در بخش «نظرات کاربران» با ما و دیگر خوانندگان در میان بگذارید.
